..เธอคงไม่เคยรู้จักความเจ็บปวดอย่างถ่องแท้
เธอคงไม่เคยซึ้งว่าเป็นผู้แพ้มันย่ำแย่แค่ไหน
เธอคงไม่เคยรู้ว่าเวลาของความเจ็บร้าวมันยาวนานอย่างไร
กี่ค่ำกี่คืนที่ฉันต้องทนฟังเสียงสะอื้นของหัวใจตนเอง
กว่าที่ฉันจะเปลี่ยนตัวเองมาเป็นเช่นวันนี้
กว่าที่ฉันจะกล้าเรียกตัวเองว่าคนเก่ง
นานเท่าไรที่ฉันต้องสร้างกำลังใจให้ตนเอง
จนไม่กลัวเกรงที่จะก้าวไปพร้อมกับความย่อยยับของหัวใจ
แล้วเธอยังจะเรียกร้องต้องการอะไรจากตัวฉัน
ในเมื่อทั้งหมดที่ฉันสูญเสียไปนั้น..เธอไม่อาจทดแทนได้
เศษร้าว..ร้าวที่เหลือของหัวใจฉัน..มันไม่ได้มีไว้เพื่อใคร
แต่เหลือไว้เพื่อให้ฉันรู้จักที่จะรักตัวเองบ้าง..ก็เท่านั้น- - ระเด่นบุษบา หนึ่งหรัด - -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น